I"m going on an adventure! - Bilbo Baggins, Hobbit

Lang geleden toen Lucas nog een klein Lucasje was, ging hij op tweede kerstdag met pap, mam en sjussie naar de bioscoop. Ik kan me niet meer herinneren of dit de eerste keer was maar dat is inmiddels traditie. Daar zat Lucasje op een rood stoeltje, limonadeflesje en snoepzakje stevig in zijn knuistjes vast. Hij had ooit wel eens van een boek gehoord met elven ed en iets met ringen en dat zijn ouders de boeken hadden gelezen maar voor de rest niet. Tijdens de film werden de ogen van Lucasje alleen maar groter en groter. Of dit door het verhaal van The Lord of the Rings komt zal er vast ook iets mee te maken hebben, maar dat is de eerste keer dat ik leerde over het bestaan van Nieuw Zeeland. Zoals vele van jullie weten is daar de film opgenomen in een landschap dat zich er uitstekend voor uitleent . Sindsdien heb ik ergens de wens gehad om er ooit eens naartoe te gaan. Elke x als ik het op tv zag op wat voor manier dan ook was mijn interesse er nog steeds. Als Nieuw Zeeland aan de andere kant van de wereld had gelegen was ik daar naartoe gegaan. Korte indruk: In de bus wil je gewoonweg zo min mogelijke slapen omdat je bang bent wat van de wonderschone natuur te missen. De blauwe rivieren van de gletsjers wisselen af met hoge bergen vol watervallen en dan ben ik nog niet eens op het noordereiland geweest. Om elk hoekje zie je weer wat nieuws.

Ik (Inmiddels niet meer Lucasje?) vloog van Melbourne naar Christchurch. Achteraf gezien niet helemaal handig gepland omdat de straybussen maar 1 kant op rijden. Hierdoor ben ik genoodzaakt om enkele steden twee x aan te doen, maar gelukkig heb ik de tijd. Christchurch valt niet veel te beleven op een enkele aardbeving na... Ik kom hier nog een tweede x en ga dan ook met papa een auto huren dus dan ga ik het hopelijk van een andere kant zien. Ik heb hier snel de bus gepakt naar Kaikoura waar ik mijn eerste nachtje heb geslapen. Vervolgens ben ik snel doorgereden met de eerste straybus naar picton en werd daar weer op een andere straybus gezet. De manier van reizen is hier een beetje hetzelfde als Australië. Ik weet dat dit niet mijn liefste manier is maar heb helaas even niets te willen. Een goede reden om ooit nog eens terug te komen en dan wel via een gehuurd busje te gaan? Enige vrijwilligers? Liefst mooi (rijke?) vrouw, mag met hond zijn.
In deze bus zat een buschauffeur met de bijnaam LEGO (waarom? Because everything is awesome. Zoek maar de themesong op van legomovie haha). De tourgidsen vertellen wat over de omgeving, vertellen je wat op de volgende bestemming te doen is en zijn dus meer part of the journey. De eerste echte grote stop was het Abel Tasman park. Dit is een mooi natuurpark wat een beetje doet denken aan Whitsundays. De main attraction hier is ook een gespleten boulder rots. Per catamaran werden we naar een strand gebracht en heb ik een hike van 4 uur gedaan. Normaal ben ik geen hiker maar hier in Nieuw Zeeland is me het wel de moeite waard! Savonds nog even gepeddleboard wat een beetje lastig was aangezien de zee richting eb ging. Wel nog een grote eagleray voorbij zien flitsen van 1.5 meter breed. Erg gaaf.
Ik ben sinds 7 september bezig met reizen. Skype/FaceTime af en toe met de fam. Mijn lieftallige vader aka "het ventje" had zijn eigen reis naar Nieuw Zeeland ook geboekt en had het Noordereiland er op zitten. Door toeval en wiskunde wist ik dat ik hem in Abel Tasman zou tegenkomen. Hij zelf had er iets minder op gerekend toen ik naar zijn raampje liep bij de bus. Rond een uurtje of 5 kwam het ventje dan ook aan en het voelde heel gek. Ook heel leuk maar heel gek omdat ik het idee had dat ik hem niet langer geleden gezien had dan als ik in Utrecht zit en hij in Maastricht. Maar dat kan helemaal niet omdat ik al zo-veel gedaan heb sinds de laatste keer dat hij samen met mam en sjussie me afzette op Schiphol. Dat was toen al een emotioneel afscheid dus ik was benieuwd naar dit moment. Het bleef bij een paar goede knuffels, veel schouderkloppen en een paar proppen wegslikken door de keel gelukkig ;)

Ik ging inmiddels door via andere stopjes zoals de pancake rocks, prachtige blauwe rivieren met ijswater waar je graag naast rijdt omdat de weg zo leuk is, naar Franz Josef Glacier. Dit was een bucketslist dingetje voor me. Deze gletsjer is smeltende en al flink terug aan het kruipen. Aangezien we in het platte Nederland geen gletsjers hebben wilde ik deze wel erg graag beklimmen. Vroeger kon je er nog lopend naartoe. Tegenwoordig is dat toch wat moeilijker. Daarom word je per helikopter op het ijs gebracht en krijg je een hike van 3 uur. Heel
Gaaf om te doen omdat je je in een compleet andere wereld waant waar tegelijkertijd het ook heel erg warm kan zijn. De gids die we bij ons hadden legde de (Maori) geschiedenis uit van de gletsjer en waarom er gletsjers zijn. Tegelijkertijd probeer je je stevig met je schoenen met pinnen vast te zetten in het ijs. Soms hoor je het gekraak van het ijs en zie je in de verte een groot stuk afbrokkelen. Het ijs is in principe altijd in beweging. *zet leerkrachtenbrilletje* voor meer informatie verwijs ik u naar college over gletsjers dat op aanvraag gegeven kan worden.

Na FJG zijn we verder gereden naar Wanaka. Tussendoor zijn we bij een heel toeristisch plekje gekomen, ook wel mirrorlake genoemd waarbij je mount Cook op de achtergrond hebt. Perfecte reflectie dus. Helaas was het die dag nogal bewolkt waardoor ik maar een foto van een foto heb moeten maken.
Wanaka zelf is een beetje een posherig stadje in NZ. Veel rijkere huizen en boten. Hier is ook een hike van 3 uur uphill die ik helaas (nog?) niet heb gedaan. Verder heb ik wat met mensen de avond gespendeerd en hebben we bier gedronken in het park bij de skatebaan.
Na Wanaka gaat iedereen naar Queenstown. Ook wel de adrenalinecapital of the world genoemd. Hier is het bungyjumpen uitgevonden. Het originele plan was om hier af te spreken met pap maar omdat die nog onderweg was, had ik twee dagen voor mezelf. En wat ga je dan doen? Juist! Pubcrawl. Mooi avondje.. Dag erna heb ik me gefocust op het verkennen van queenstown en wat dingen voorbereiden omdat het ventje zou komen. Ook nog een mooie hike gedaan met prachtig uitzicht op de bergen.

Als eerste hadden pap en ik een rustig dagje naar de Milford sound. Deze staat bij ons allebei niet op het programma maar schijnt wel heel mooi te zijn. Via een (weer... Het houdt niet op) wonderschone doch erg lange tocht kwamen we bij de fjord aan. Metershoge bergen met watervallen stromen de fjord in terwijl we met een boot erover heen varen. Prachtig gezicht. Ik zal wel wat foto's uploaden zodat je een beetje idee krijgt hoe groot het is omdat we op nog een best redelijk schip zaten. Het is alleen godvergeten toeristisch soms. Als mensen willen weten wat mij vader daarvan vindt en welk speciaal woord hij gebruikte, dan verwijs ik gelieve naar het ventje door ;)

Queenstown is dus een adrenaline stad. Daarvoor moet je ook adrenaline dingen doen. Ik had met pap afgesproken om de jetboat en de swing te gaan doen. Bungee doe ik alleen (134 meter hoog, *slik*). De jetboat is een boat die via een mechanisme water opslurpt en er uit perst. Daardoor kan hij over weinig water varen en snelle bochten maken. We werden via een mooie bergachtige route naar de rivier gebracht. Eenmaal aangekomen kregen we nog wat safety instructies en weg waren we. De boot schiet met een gemiddelde snelheid van 80km per uur over het water langs hoge rotswanden of drooggevallen rivierbochten. Het ritje duurde niet lang maar was wel leuk. Tevens zijn we ook gestopt bij het punt waar Arwen in the The fellowship of the ring probeert Frodo te redden van de Ringwraiths door een rivier over te lopen met paard die vervolgens de Ringwraiths opslokt. Leuk om te zien. Dit was niet het enige wat we die dag deden. Ook de bungee (help!) en de swing (watzeggu? 160 meter schommelen?) stonden op het programma. We werden weer opgehaald bij "the station" in queenstown en naar de locatie gebracht. Inchecken en korte uitleg over hoe en wat en voordat ik het wist stond ik al in het karretje (je kan door de bodem kijken. Heel motiverend) dat je naar de cabine brengt waar je geprepareerd wordt voor de val. De ene schreeuwt de longen uit z'n lijf, de ander hoor je niet. De cabine heeft ook nog eens een stukje glazen bodem zodat je precies kan zien hoe diep het is. Toen was ik aan de beurt... Ik moet zeggen dat ik mezelf verbaasde door vrij kalm te zijn. Als je er eenmaal staat sloeg de spanning toch wel toe. Ik had de gopro aanstaan, wist wat ik moet doen, maar het is anders dan de skydive. Daar heb je iemand die je er uit duwt, hier moet je mentaal de stap maken. Ik wist dat ik het voor me leven een regret zou hebben als ik het niet had gedaan. Fuck it, nu doen! Ik zette me best flink af en daar ga je dan. De eerste afdaling is heel gaaf maar heel gek. Je vliegt naar beneden, schreeuwt een paar x omdat het zo lang duurt en voelt je volle lijf het touw aantrekken waarna je weer omhoog getrokken word, even gewichtloos voelt om weer te dalen. Nadat die spanning van de eerste val er af is en je gewichtloos bent, voel je een enorme rust om weer te vallen. Adrenaline giert door je lijf maar ik zou het zo weer doen. Valt niet te beschrijven. Papa heeft me voor mijn verjaardag de foto's en filmpjes cadeau gedaan. Ik hoop ze nog te kunnen uploaden terwijl je tegelijkertijd mijn beelden ziet zodat je kan zien hoe fokking (sorry oma) diep het is. Bij de derde bounce moet je een touw naar links trekken waardoor je met je voeten weer naar beneden komt te hangen want je wordt weer terug de cabine ingetild. Op naar de volgende... Voordat ik op reis ging was ik al bewust van de schommel. Ik had een filmpje gezien van 6 minuten op YouTube waarbij twee dames drie minuten gillen dat ze niet willen bij de schommel. Daarbij wilde ik hem ook samen met pap doen, wat het alleen maar leuker maakt a: omdat hij erbij is, b: meer gewicht is meer daling c: mijn vader nogal een centraal nuchter gezicht kan hebben (zie foto's/filmpjes van de jetboat) om daar pure plezier op te toveren is overigens wel makkelijk maar bij een activiteit is het soms wat moeilijker :p. Anyways we werden weer geprepareerd met een ander harnas, kregen korte instructie en werden opgehangen. De instructeur vroeg nog of we een countdown of surprise wilden. Ze duwen namelijk op een knop voor release. Ik zei "doe maar de countdown" terwijl ik nog met pap een gesprek aan het voeren was. ("Oke countdown"). Dit is veel minder hoog pap, ziet er ook iets minder eng uit. ("3......"). Als ik de vorige ook zag, schommel je ook helemaal niet zover. ("2.....) gelukkig hebben we ook mooiiiiiiiiiiiiiiiiilyfuck! (Sorry oma) schreeuwde ik nog in mijn meest mannelijke overslaande verrassende stem. Die basterd van een instructeur telde niet tot 1. Je weet niet wanneer je valt en omdat je ook nog eens hangt, voelde dit ook eng aan. Anders dan de bungee maar niet minder eng. Voordat het touw de spanning heeft zodat je de swing kan inzetten, ben je 70 meter-ish gevallen. Je hangt met je benen ook nog naar beneden maar tijdens de val haalt je romp je benen in om tijdens de swing weer te herstellen naar normale positie. Mijn vader had een grote genietende lach op zijn gezicht toen we rustiger heen en weer zwaaide en ik ben blij dat hij me is komen opzoeken in Nieuw Zeeland om oa dit te doen, maar ook mijn reisgevoel enigszins te ervaren. Nieuw Zeeland is voor hem niet het eerste de beste land om naartoe te gaan. Qua natuur blijf ik me bij elke bocht en plek verbazen. Qua locatie van steden en mensen is er af en toe juist niets te vinden.
Als laatste hebben pap en ik genoten van een Fergburger. Deze zaak maakt ongeveer 700 (of was het meer?) burgers per dag en er staat vrijwel altijd een rij. Aangezien het een adrenalinedagje was en de laatste dag in queenstown, namen we dat maar voor lief. Die avond ben ik nog uitgegaan, maar niet al te laat(?) omdat Mount Cook morgen op het programma stond. Ik kreeg een nieuwe chauffeur genaamd weeman (jackass look a Like) die zijn bus the weewalker noemt. We zijn via een hele mooie route met helderblauwe meren op een plek gekomen in een vallei waar de gletsjer van Cook vandaan komt. Daar een drie uur durende hike gedaan naar de berg zelf en savonds genoten van de sterrenhemel en een pubquiz. De volgende ochtend moesten we weer vroeg opstaan en zijn we via kleine stopjes gereden naar Rangitata. Hier kun je raften wat ik overigens niet gedaan heb. Roturua schijnt beter te zijn. Ook hier weer van de sterrenhemel genoten en savonds een heel raar gevoel gehad ivm mijn verjaardag. We lopen hier natuurlijk 12 uur voor en ik word 27, maar in nl is het nog niet 11 maart. Lekker lang jarig. Ik zit nu inmiddels weer in Christchurch in de jailhouse accomodation, (Oude gevangenis) en morgen gaan pap en ik 4 dagen samen rondtouren waarna hij naar huis gaat en ik nog even het Noordereiland ga verkennen.

Jezus, over precies een maand ben ik alweer thuis.........