Amongst the stars... Laatste blog...
Door: Lucas
Blijf op de hoogte en volg Lucas
04 April 2016 | Nieuw Zeeland, Christchurch
Amongst the stars...
Maori gezegde
Whaia e koe te iti kahurangi
Ki te tuohu koe me he maunga teitei
(Uitspraak) Fire ehh queer tee iti car-who-rah-ngi key tee 2-oh-who queer meh hair mow-nga tay-tay.
(Metaphorical meaning)
Shoot for the moon, seek the knowledge for the sustanance of your future or your well being and even if you miss, youll still be amongst the stars.
Jarig zijn.. Ik begin het echt te merken aan alles, mijn lijf, mijn instelling dat het einde van deze reis nadert. Ik wist dat ik jarig zou zijn in NZ en nu is ook dat gedeelte gebeurd. Ik heb nog een paar dingen die ik nog echt wil doen maar die zijn inmiddels ook op twee (of is het minder?) handen te tellen.
Mijn verjaardag-dag was dus in Christchurch. Via het internet (tijdsverschil) heb ik een extra lange verjaardag gehad (dank voor felicitaties en cadeaus) maar in Christchuch zelf heb ik het niet echt meer gevierd. Ik heb oa naar the railway man gekeken (aanrader) dat over een man gaat die gewerkt heeft aan de rails in Thailand tijdens de oorlog. ...Thailand is alweer zo lang geleden. Kan me nog als de dag van gisteren herinneren hoe ik daar aankwam, niet wetende hoe en wat, geëist van mezelf dat ik me in het diepe zou gooien en er rustig uit zou kruipen... De dag erna stond pap alweer voor de deur voor onze vier dagen tochtje. In de auto heb ik nog de laatste blog aan hem voorgelezen omdat hij het nog niet had gelezen en dan is het toch anders omdat je iemand z'n reactie gelijk ziet in plaats van een reactie er onder in de reactiesection. Vooral de momenten waar ik over hem schrijf deden me deugd om voor te lezen en misschien heeft hij het niet gemerkt maar de brokken in de keel kon ik nog ergens weghoesten. Gek dat we altijd gefacetimed hebben en nu zit hij gewoon naast me alsof ik een week geleden vertrok.
Pap had met zijn eigen route over het algemeen hetzelfde gezien maar ook andere dingen die ik niet gedaan heb. De hoogste berg van NZ heeft hij niet gedaan. Daarom was de eerste bestemming Mount Cook. De berg die gebruikt is als trainingground voor de beklimming van mount Everest. Hiervoor moesten we wel een aardig stukje rijden door het mooie (pap: "god wat mooi landschap! Hier moet ik toch even een foto van maken. Zie je gelijk dat het hele landschap alweer compleet anders is achter deze bocht. Prachtig die kleuren!") maar desolaat (pap: "god wat een verlaten landschap! D'r is geen kip hier. Er is hier niets te doen! Waar zijn de leuke dorpjes en dingetjes langs de meren. Nergens boten op de meren!"). We stopten bij de lodge waar ik met stray zelf ook had geslapen alleen in een iets betere kamer. De walk van 3 uur heeft pap niet gedaan omdat we te weinig tijd hadden en de dag erna had ik Roy's Peak op het programma staan. De dag erna reden we namelijk naar Wanaka. Pap had hier 1.5 uur rondgebracht en ik een nachtje langer. Ik had toen alleen Roy's Peak niet gedaan. Dit is een klim van 2 uur-ish zigzaggend naar de top van de berg. De klim is zelf niet heel boeiend maar (pap beneden van de berg:"steady en slow. Dit is een makkelijke klim." Pap 2/3 van de top:"potverdomme dit is me toch een stevige klim") vooral naar omdat de weg constant stijgt. Ik heb blaren op blaren gekregen waarvan ik niet eens wist dat ik daar blaren kon krijgen. Het uitzicht is dan wel fenomenaal. In ongeveer 2 uur en ish minuten kwamen we bij de bovenste bergkam waar je de bekende foto ziet. Als je Roy's Peak intypt in Google, zie je wat wij zagen. Geweldig! We moesten alleen nog naar beneden wat nog meer afzien was omdat je tenen tegen je schoenen aandrukte. Heeeeeel plezierig..
Dag erna zijn we weer vertrokken naar Dunedin. (Spreek uit Doe-nee-din). Deze stad is eigenlijk de San Fransisco van NZ met veel steile heuvels (steepest in the world), veel studenten en ook wat geschiedenis. De stad heette vroeger namelijk New Edibrugh en de hele stad straalt ook iets victoriaans uit. Via de steepest road zijn we weer terug gereden naar Christchurch. Dit was een lange regenachtige tocht waarbij uit de speakers papa's iPod speelde. Terwijl we samen Julia van Henkbroek luidkeels zongen, zijn we nog even gestopt bij de Mouraki Boulders. Deze stenen zijn nagenoeg rond en liggen bij elkaar in een groepje op het strand. Beetje gek gezicht maar wel grappig om gezien te hebben. Na een lange tocht kwamen we eindelijk weer aan in Christchurch waar we de dag erna nog hebben gewandeld door Chch en we goed de gevolgen van de aardbevingen zagen. Nadat ik hem had afgezet op the Airport ben ik zelf met de straybus weer richting het noorden vertrokken. Toevallig was het weer LEGO ea bekende en via een nachtje stoppen in Kaikoura (Saint Patricksday) ben ik per boot op het Noordereiland beland in Wellington. In Wellington ben ik naar het museum gegaan vooral eigenlijk om de tijd te doden (iets wat ik wel vaker doe. Dagen zijn niet helemaal aan mij om in te delen wanneer ik wel of niet reis). In dit museum was een gratis tentoonstelling waarbij er werd verteld over Nieuw Zeelandse soldaten die tijdens de eerste wereldoorlog hadden gevochten in Turkije. Nou heb ik WO1 en vooral WO2 altijd interessant gevonden maar ze hadden deze show heel interessant gemaakt door levensgrote standbeelden te hebben (staand denk ik een metertje of 4/5) die er oprecht levensecht uitzagen. Gooi daar een tikkeltje digitaliteit (projectie op een bord om te laten zien hoe in gebieden gewandeld/gevochten werd), mix dat met wat interactieve opdrachten en dan hou je mij wel zoet. Daar kwam ook nog eens bij dat er een Dreamworks show was waarbij ze lieten zien hoe Shrek ed is gemaakt. Prima manier om de tijd te doden! De dag erop begon de lange tocht van Wellington naar Auckland. Ongeveer 11 uur rijden in een bus over zigzaggende weggetjes en soms compleet andere natuur dan het Zuidereiland. Je moet je de heuveltjes van the Shire voorstellen, mixed met een beetje Limburgse landschap met anabolen en je hebt het Noordereiland (eerste indruk). Na een lange zit kwamen we aan in Auckland (volgens vele een shithole). Hier moest ik weer een dag doden (niks gedaan) en dan ga ik weer op weg met de straybus. Inmiddels heb ik een soort haat/liefdesverhouding ontwikkeld met de bus. Het rijden is over het algemeen wel prima, maar die airco maakt me elke x weer ziek. Ook nu loop ik weer rond met een beetje verhoging. Daar komt ook nog eens bij dat het weer lekker wisselvallig is. De ene dag loop je met een trui om de volgende dag alleen in je korte broek te lopen. Ik wilde dit mijn reis niet laten verpesten en ik ben met stray naar Raglan gereden. Een hele goede locatie om surfen. Een beetje het Byron Bay van Nieuw Zeeland alleen wat minder Byron Bay-erig. Dit strand heeft onder de juiste omstandigheden de mogelijkheid om 2km lang een golf te kunnen pakken. Ik weet inmiddels hoe ik moet surfen maar wil te graag of heb een beetje moeite met balans haha. Die avond sliepen we met stray in een lodge en ik heb mezelf gedwongen om rond 20:00 naar bed te gaan. Voelde me helemaal niet goed. Daarbij kwam ook nog eens dat ik de dag erna de glowworms ging doen waarbij je met heel koud water in aanraking komt. Ik wilde me dus zo goed mogelijk voelen.
Het tuben was mij al bekend in Laos alleen is dit toch iets anders. De Glowworms zijn lang geleden ontdekt door een Maorigids en een westerling die een treintraject wilde bouwen van Wellington naar Auckland. Ze daalden af in de grotten en zagen honderden blauwe lichtjes als een sterrenhemel. Nou heb ik me laten vertellen dat de glowworms een soort larve zijn die van een chemische proces hun eigen uitwerpselen kunnen laten oplichten waar hun prooi op afkomt. Het lichtje is ongeveer zo groot als de tip of a balpen maar stel je er duizenden voor in een gangenstelsel en dan kom je aardig in de buurt van wat ik zag... De Maori hadden er ook een woord voor wat letterlijk vertaald reflectie op het water is. De gloeiing is zo sterk dat je vage schimmen en water in de duisternis kan zien. Werkelijkwaar prachtig en een enorme aanrader. Je kan dit dus per boot verkennen, maar ik wilde een iets actievere Tour. Je krijgt een dikke wetsuit aan en klautert, kruipt, zwemt en tubed door de grottengangen. Het water was ijskoud maar ik heb genoten. Vooral toen werd gezegd dat geluid de beestjes iets meer licht laat geven en aangezien ik door de rest van de groep als vrijwilliger naar voren werd geschoven mocht ik gaan zingen tijdens het tuben. Ik met mijn golden oldies kennis heb de rest uiteindelijk toch ook mooi aan het zingen gekregen. Dit alles dus terwijl je langzaam door het water glijdt en de glowworms je pad verlichten... Ohja! Ik ben mijn zwembroek vergeten in de kleedkamer. Dat me dit nu pas overkomen is, vind ik nog best knap van mezelf. Geen zorgen mam, heb je afdres opgegeven dus als het goed is zou hij er binnenkort moeten zijn!
Die nacht zijn we blijven slapen bij een Maori nederzetting. Er werd uitgelegd waarom we op welke manier werden welkom geheten en wat er verwacht werd van ons. De Maori begroet je namelijk met twee neus tegen neus tikjes en een hand. Zij beschouwen dat niet alleen jij er bent maar je hele voorouders-tree-line met je meeloopt. Heel interessant! Na het eten kregen we een voorstelling met traditionele dans en uitleg over de Maori cultuur. Wat ik wel wist was dat we uiteindelijk ook mee moesten doen. De vrouwen kregen een touw met bollen die in een ritme tegen het lijf worden geslagen als wapen of als het creëeren van ritme en de mannen moesten de haka leren. De haka is een dans die gebruikt werd om de mensen voor te bereiden op de oorlog en elke stam heeft zijn eigen. De meest beroemde is inmiddels de Haka van the All Blacks. Het rugbyteam van Nieuw Zeeland. We leerden de dansbewegingen en betekenis en mochten het daarna opvoeren (filmpje staat op fb)
Het laten zien van de tong staat voor "ik ga je verslaan, je verslinden en eten" als het ware. Je mag ook niet lachen tijdens de haka. Je moet er gevaarlijk uitzien. Voor de mensen die me kennen en het filmpje zien, weten dat ik dat aardig kan...
Leader:
Kia mou! - Get yourself ready!
Ringa pakia! - Slap the hands against the thighs!
Uma tiraha! - Puff out the chest
Turi Whatia! - Bend the knees!
Hope whai ake! - Let the hips follow!
Waewae takahia kia kino nek hoki - Stomp the feet as hard as you can!
Ka mate, ka mate - It is death, it is death
Ka ora" Ka ora" - It is life, it is life
Ka mate, ka mate - It is death, it is death
Ka ora, ka ora - It is life, it is life
Tenei te tangata puhuru huru - This is the hairy man
Nana nei i tiki mai whakawhiti te ra - Who caused the Sun to shine again for me
A upa ... Ne, ka upa...ne - Up the ladder, up the ladder!
A upane kaupane whiti te ra
Up to the top where the sun shines
Hi!
Korte omschrijving van ontstaan: twee stammen waren in oorlog waarbij een stam bijna werd verslagen en rennend voor hulp naar een andere stam ging. De leider van die andere stam is dus de harige man waardoor het leven van de vluchtende stam er wat rooskleuriger uitzag :)
Savonds sliepen we met z'n alle in een grote zaal waar er Maori legendes werden verteld en je vragen kon stellen. Elke stam heeft een iets andere manier van ontstaan maar het komt er in feite op neer dat ze allemaal van Hawaï(kie zoals ze zeggen) afstammen. Het Noordereiland heeft 6 stammen en het Zuidereiland maar 1. Vandaar dat je er ook veel meer mee in aanraking komt op het noordelijke gedeelte. Een stam bestaat uit ongeveer 18000 en een substam waar wij sliepen uit 3000. Wat me vooral opviel was hoe NZ omgaat met de Maori. Als je het vergelijkt met bijvoorbeeld de Aboriginals is er een wereld van verschil. De dag erna vertrokken we naar Rotorua. Ook wel het culturele hart van de Maori. De stad heeft veel vulkanistische bronnen/modderpoelen dus de stad ruikt soms ook een beetje naar zwavel. Mijn originele plan was om hier een auto te huren, maar ik heb de tijd gebruikt om uit te zieken. Het was nog steeds kut (sorry oma). De straybus was op weg naar hobbiton. Ik wilde graag goed weer voor de foto's dus wilde mijn dag verplaatsen. Door miscommunicatie was de straybus alleen zonder mij vertrokken. Ik kon kiezen om het met straymensen te doen of te struinen door de stad, niet weten wanneer ik weer mijn backpack zou krijgen ed. Ik besloot het toch maar te doen en ondanks het weer heb ik het prima naar mijn zin gehad. Het is heel gaaf om dingen te herkennen uit de film en te zien hoe ze optische illusie gebruikt hebben om de grote van de hobbits te weergeven. Ik had alleen zo hard gehoopt een speciale foto te kunnen maken. In the hobbit schreeuwt Bilbo dat hij op avontuur gaat en ik wilde die scène ook fotograferen. Door een stomme fout van de tourgids is dat niet gelukt en ik mocht ook niet meer terug om toch te toen en ik baal er nog steeds stevig van! Dat ik een boekje heb gekocht waar je ziet waar ze scenes hebben gefilmd (en ik dus geweest ben zonder het te weten) maakt het ietsje beter. Tijdens mijn Rotorua verblijf ben ik dus een dag een wandeltocht gaan doen langs modderpoelen, geisers, en champagne Pools met ontzettend veel kleuren. Je waant je in een ander landschap als je langs de rotsen loopt die geel zijn van zwavel terwijl je veel rook ziet opstijgen. Erg mooi om zoiets natuurlijk en vulkanisch te zien.
Uiteindelijk werd ik weer opgepikt door een nieuwe straybus (Moose) die ons naar een nieuwe Maori instelling reed. Deze instelling liet ons meer zien over de familie en het eten. We kregen een typische Maori diner (put vol vuur in de grond, eten wordt gestoomd enz). We leerden een armband te maken met planten en andere dingen. Deze familie vertelde ons ook dat de stad waar we verbleven vroeger een hele populaire rijke stad was om naartoe te gaan (deze stad stond bekend om het grootste geplante bos ter wereld). Vanwege de regering ed is die economie eigenlijk compleet ingestort. De familie had als idee om via de kinderen het weer beter te laten worden. Alle leftovers van het diner gaan bijvoorbeeld naar de kinderen toe. Als het geld wat de familie niet nodig had, werd in de school en kinderen gestopt. De dag erna moesten we vroeg op omdat we zelf bij de school langsgingen. We wereld verwelkomd met een traditionele Maori dans waarna we onszelf konden moesten voorstellen. Heel gaaf om te zien. Na de school zijn we via Taupo naar de Bluedock station gegaan. Dit is een farm in the middle of nowhere. Wat zij vooral doen is het landschap behouden. Veel inheemse dieren kunnen niet overleven door nieuwe dieren die hier naartoe zijn gebracht. Zo had je een mogelijkheid om te jagen op geiten die heel veel eieren eten en planten vertrappen. Ik heb hier niet voor gekozen omdat ik me niet prettig voelde bij het killen van iets levends. Wanneer ik vlees eet, zie ik niet het dier voor me maar gewoon vlees. In dit geval was het anders. Omdat Lucas toch graag met dingen schiet heeft hij wel gekozen voor kleiduif schieten. En goed dat hij was! Van alle 10 de kleiduiven die hij had, heeft hij ze allemaal geraakt. Je schreeuwt "pull", een schijfje vliegt langs, richten met een Shotgun en vuren. Om een challenge te geven moest ik voor de laatste twee schijfjes maar 1 x pull roepen maar er zouden twee schijfjes komen. Ik had ze allebei... A natural!
De volgende dag moesten we vroeg op want we zouden een van de grootste en bekendste hikes gaan doen in Nieuw Zeeland. Deze hike duurt ongeveer 6 uur maar als je een berg die erbij ligt (Mount Doom
Van The Lord of the Rings) beklimt dan ben je nog twee uur langer bezig. Deze hike heeft een andere begin en eindpunt dus word je met een shuttlebus gebracht en als je later bent dan de afgesproken laatste mogelijke tijd dan heb je een boete van 200 dollar... Vol goede moed reden we dus weg van de Blue Dock station om daarna al te merken dat het weer slecht was. Er werd gewaarschuwd voor regen en ik ging nadenken of ik de crossing niet een andere dag kon doen. Door veel geregel ed ben ik hem toch maar gaan doen. Je begint de walk eigenlijk tussen de bergen om daarna langzaam een berg af te lopen naar een (oneindig) lijkend bos. Van het uitzicht hebben we weinig gezien. Het was vooral ontzettend mistig maar gelukkig heeft het niet geregend. Het gaf gelijk wel weer echt het gevoel alsof je door het landschap van Mordor rond aan het lopen was. Soms liep je over een bergkam met niets dan mist om je heen. Als je dan achter je keek en de mist spontaan even verdwenen was kon je ineens zien waar je gelopen had. Bijzonder op een rare manier. De laatste busrit naar het zuiden begon de dag erna richting Wellington. We hadden een kleine bus maar een leuke groep die volluit met elk nummer mee aan het zingen was. Die avond hebben we korte drankspelletjes gedaan met de groep om vervolgens het (geordie) nachtleven van Wellington te gaan bezoeken.
Ik wist dat er in de bossen van Wellington wat leuke scenes zijn opgenomen dus ik wilde die ook graag bezoeken. Ik ben er alleen achter gekomen dat een bepaalde boom zoeken in een bos nog best wel een opgave is haha. Ik heb uiteindelijk wel de locaties gevonden en mijn beste acteertalenten gebruikt voor de foto's. (Zie fb).
De dag erna zijn we naar de Weta cave toegegaan. Dit is een bedrijf dat veel props maakt voor films en ook dus voor the lord of the rings. Er werd uitgelegd hoe veel wapenuitrusting werd gemaakt en hoe ze het zo echt mogelijk lieten lijken. Sauron (bad Guy van lord of the rings) heeft een outfit van echt materiaal wat zon 60 kilo weegt, maar degene die ze ons lieten zien was maar 15 kilo. Ik mocht geen foto's maken maar damn wat had ik het graag gewild. Zoveel film prullaria... Als je zoals mij van films houdt dat moet je hier zeker naartoe gaan!
Ik had voor de reis al nagedacht over het hebben van een tattoo. Je ziet veel backpackers met tattoos (goeie en slechte helaas. Heb een lichtelijk afgunst gevormd voor overduidelijke compass tattoos of wereldkaarten waarbij mensen inkleuren waar ze geweest zijn. En dan is vaak maar een enkel landje ingekleurd). Als ik een tattoo wilde, dan moest het voor mij staan, uniek zijn, wat ik mooi vind, maar ook iets achter zitten. Deze ga ik dus binnenkort laten zetten (waarschijnlijk als ik niet terug krabbel :p) Aangezien NZ de reden van de reis is en ik de gedachte achter Maori cultuur mooi vond, ben ik voor hun symbolen gegaan. Zij noemen het alleen versiering van het lichaam omdat ik een niet Maori ben aka Kirituhi. Het mooie is dat er een kort interview is waarbij je antwoorden bepalen welke symbolen worden gebruikt. Ik wist vanuit de Japans relegie dat een koi-vis staat voor goed geluk (tevens hebben we ze in Maastricht en ik ben vissen sterrenbeeld maar dat is meer later erbij betrokken, haha) en daarom ben ik dus voor een koivis in Maori stijl gegaan. Ik ga deze laten zetten bij een Nederlander die is opgeleid door Maori dus dan kan ik tenminste in mijn eigen taal zeggen wat ik wil en er zeker van zijn dat het ook iets is wat ik wil.
Dames en heren, jongens en meisjes... Dit is alweer mijn laatste blog. Ik zit nu Welington en ga per bus morgen naar Auckland waar ik nog enkele dagen verblijf maar dan vanaf daar vlieg...Ik blijf het een gek gevoel vinden om terug te gaan. Ik wil graag terug maar ook weer niet.. Een heel dubbel gevoel..
Tot binnenkort...
Ps: voor de nieuwsgierigen. De reden dat ik deze reis "there And back again" heb genoemd is omdat Bilbo Baggins zijn boek over zijn reis deze titel heeft gegeven :)
Maori gezegde
Whaia e koe te iti kahurangi
Ki te tuohu koe me he maunga teitei
(Uitspraak) Fire ehh queer tee iti car-who-rah-ngi key tee 2-oh-who queer meh hair mow-nga tay-tay.
(Metaphorical meaning)
Shoot for the moon, seek the knowledge for the sustanance of your future or your well being and even if you miss, youll still be amongst the stars.
Jarig zijn.. Ik begin het echt te merken aan alles, mijn lijf, mijn instelling dat het einde van deze reis nadert. Ik wist dat ik jarig zou zijn in NZ en nu is ook dat gedeelte gebeurd. Ik heb nog een paar dingen die ik nog echt wil doen maar die zijn inmiddels ook op twee (of is het minder?) handen te tellen.
Mijn verjaardag-dag was dus in Christchurch. Via het internet (tijdsverschil) heb ik een extra lange verjaardag gehad (dank voor felicitaties en cadeaus) maar in Christchuch zelf heb ik het niet echt meer gevierd. Ik heb oa naar the railway man gekeken (aanrader) dat over een man gaat die gewerkt heeft aan de rails in Thailand tijdens de oorlog. ...Thailand is alweer zo lang geleden. Kan me nog als de dag van gisteren herinneren hoe ik daar aankwam, niet wetende hoe en wat, geëist van mezelf dat ik me in het diepe zou gooien en er rustig uit zou kruipen... De dag erna stond pap alweer voor de deur voor onze vier dagen tochtje. In de auto heb ik nog de laatste blog aan hem voorgelezen omdat hij het nog niet had gelezen en dan is het toch anders omdat je iemand z'n reactie gelijk ziet in plaats van een reactie er onder in de reactiesection. Vooral de momenten waar ik over hem schrijf deden me deugd om voor te lezen en misschien heeft hij het niet gemerkt maar de brokken in de keel kon ik nog ergens weghoesten. Gek dat we altijd gefacetimed hebben en nu zit hij gewoon naast me alsof ik een week geleden vertrok.
Pap had met zijn eigen route over het algemeen hetzelfde gezien maar ook andere dingen die ik niet gedaan heb. De hoogste berg van NZ heeft hij niet gedaan. Daarom was de eerste bestemming Mount Cook. De berg die gebruikt is als trainingground voor de beklimming van mount Everest. Hiervoor moesten we wel een aardig stukje rijden door het mooie (pap: "god wat mooi landschap! Hier moet ik toch even een foto van maken. Zie je gelijk dat het hele landschap alweer compleet anders is achter deze bocht. Prachtig die kleuren!") maar desolaat (pap: "god wat een verlaten landschap! D'r is geen kip hier. Er is hier niets te doen! Waar zijn de leuke dorpjes en dingetjes langs de meren. Nergens boten op de meren!"). We stopten bij de lodge waar ik met stray zelf ook had geslapen alleen in een iets betere kamer. De walk van 3 uur heeft pap niet gedaan omdat we te weinig tijd hadden en de dag erna had ik Roy's Peak op het programma staan. De dag erna reden we namelijk naar Wanaka. Pap had hier 1.5 uur rondgebracht en ik een nachtje langer. Ik had toen alleen Roy's Peak niet gedaan. Dit is een klim van 2 uur-ish zigzaggend naar de top van de berg. De klim is zelf niet heel boeiend maar (pap beneden van de berg:"steady en slow. Dit is een makkelijke klim." Pap 2/3 van de top:"potverdomme dit is me toch een stevige klim") vooral naar omdat de weg constant stijgt. Ik heb blaren op blaren gekregen waarvan ik niet eens wist dat ik daar blaren kon krijgen. Het uitzicht is dan wel fenomenaal. In ongeveer 2 uur en ish minuten kwamen we bij de bovenste bergkam waar je de bekende foto ziet. Als je Roy's Peak intypt in Google, zie je wat wij zagen. Geweldig! We moesten alleen nog naar beneden wat nog meer afzien was omdat je tenen tegen je schoenen aandrukte. Heeeeeel plezierig..
Dag erna zijn we weer vertrokken naar Dunedin. (Spreek uit Doe-nee-din). Deze stad is eigenlijk de San Fransisco van NZ met veel steile heuvels (steepest in the world), veel studenten en ook wat geschiedenis. De stad heette vroeger namelijk New Edibrugh en de hele stad straalt ook iets victoriaans uit. Via de steepest road zijn we weer terug gereden naar Christchurch. Dit was een lange regenachtige tocht waarbij uit de speakers papa's iPod speelde. Terwijl we samen Julia van Henkbroek luidkeels zongen, zijn we nog even gestopt bij de Mouraki Boulders. Deze stenen zijn nagenoeg rond en liggen bij elkaar in een groepje op het strand. Beetje gek gezicht maar wel grappig om gezien te hebben. Na een lange tocht kwamen we eindelijk weer aan in Christchurch waar we de dag erna nog hebben gewandeld door Chch en we goed de gevolgen van de aardbevingen zagen. Nadat ik hem had afgezet op the Airport ben ik zelf met de straybus weer richting het noorden vertrokken. Toevallig was het weer LEGO ea bekende en via een nachtje stoppen in Kaikoura (Saint Patricksday) ben ik per boot op het Noordereiland beland in Wellington. In Wellington ben ik naar het museum gegaan vooral eigenlijk om de tijd te doden (iets wat ik wel vaker doe. Dagen zijn niet helemaal aan mij om in te delen wanneer ik wel of niet reis). In dit museum was een gratis tentoonstelling waarbij er werd verteld over Nieuw Zeelandse soldaten die tijdens de eerste wereldoorlog hadden gevochten in Turkije. Nou heb ik WO1 en vooral WO2 altijd interessant gevonden maar ze hadden deze show heel interessant gemaakt door levensgrote standbeelden te hebben (staand denk ik een metertje of 4/5) die er oprecht levensecht uitzagen. Gooi daar een tikkeltje digitaliteit (projectie op een bord om te laten zien hoe in gebieden gewandeld/gevochten werd), mix dat met wat interactieve opdrachten en dan hou je mij wel zoet. Daar kwam ook nog eens bij dat er een Dreamworks show was waarbij ze lieten zien hoe Shrek ed is gemaakt. Prima manier om de tijd te doden! De dag erop begon de lange tocht van Wellington naar Auckland. Ongeveer 11 uur rijden in een bus over zigzaggende weggetjes en soms compleet andere natuur dan het Zuidereiland. Je moet je de heuveltjes van the Shire voorstellen, mixed met een beetje Limburgse landschap met anabolen en je hebt het Noordereiland (eerste indruk). Na een lange zit kwamen we aan in Auckland (volgens vele een shithole). Hier moest ik weer een dag doden (niks gedaan) en dan ga ik weer op weg met de straybus. Inmiddels heb ik een soort haat/liefdesverhouding ontwikkeld met de bus. Het rijden is over het algemeen wel prima, maar die airco maakt me elke x weer ziek. Ook nu loop ik weer rond met een beetje verhoging. Daar komt ook nog eens bij dat het weer lekker wisselvallig is. De ene dag loop je met een trui om de volgende dag alleen in je korte broek te lopen. Ik wilde dit mijn reis niet laten verpesten en ik ben met stray naar Raglan gereden. Een hele goede locatie om surfen. Een beetje het Byron Bay van Nieuw Zeeland alleen wat minder Byron Bay-erig. Dit strand heeft onder de juiste omstandigheden de mogelijkheid om 2km lang een golf te kunnen pakken. Ik weet inmiddels hoe ik moet surfen maar wil te graag of heb een beetje moeite met balans haha. Die avond sliepen we met stray in een lodge en ik heb mezelf gedwongen om rond 20:00 naar bed te gaan. Voelde me helemaal niet goed. Daarbij kwam ook nog eens dat ik de dag erna de glowworms ging doen waarbij je met heel koud water in aanraking komt. Ik wilde me dus zo goed mogelijk voelen.
Het tuben was mij al bekend in Laos alleen is dit toch iets anders. De Glowworms zijn lang geleden ontdekt door een Maorigids en een westerling die een treintraject wilde bouwen van Wellington naar Auckland. Ze daalden af in de grotten en zagen honderden blauwe lichtjes als een sterrenhemel. Nou heb ik me laten vertellen dat de glowworms een soort larve zijn die van een chemische proces hun eigen uitwerpselen kunnen laten oplichten waar hun prooi op afkomt. Het lichtje is ongeveer zo groot als de tip of a balpen maar stel je er duizenden voor in een gangenstelsel en dan kom je aardig in de buurt van wat ik zag... De Maori hadden er ook een woord voor wat letterlijk vertaald reflectie op het water is. De gloeiing is zo sterk dat je vage schimmen en water in de duisternis kan zien. Werkelijkwaar prachtig en een enorme aanrader. Je kan dit dus per boot verkennen, maar ik wilde een iets actievere Tour. Je krijgt een dikke wetsuit aan en klautert, kruipt, zwemt en tubed door de grottengangen. Het water was ijskoud maar ik heb genoten. Vooral toen werd gezegd dat geluid de beestjes iets meer licht laat geven en aangezien ik door de rest van de groep als vrijwilliger naar voren werd geschoven mocht ik gaan zingen tijdens het tuben. Ik met mijn golden oldies kennis heb de rest uiteindelijk toch ook mooi aan het zingen gekregen. Dit alles dus terwijl je langzaam door het water glijdt en de glowworms je pad verlichten... Ohja! Ik ben mijn zwembroek vergeten in de kleedkamer. Dat me dit nu pas overkomen is, vind ik nog best knap van mezelf. Geen zorgen mam, heb je afdres opgegeven dus als het goed is zou hij er binnenkort moeten zijn!
Die nacht zijn we blijven slapen bij een Maori nederzetting. Er werd uitgelegd waarom we op welke manier werden welkom geheten en wat er verwacht werd van ons. De Maori begroet je namelijk met twee neus tegen neus tikjes en een hand. Zij beschouwen dat niet alleen jij er bent maar je hele voorouders-tree-line met je meeloopt. Heel interessant! Na het eten kregen we een voorstelling met traditionele dans en uitleg over de Maori cultuur. Wat ik wel wist was dat we uiteindelijk ook mee moesten doen. De vrouwen kregen een touw met bollen die in een ritme tegen het lijf worden geslagen als wapen of als het creëeren van ritme en de mannen moesten de haka leren. De haka is een dans die gebruikt werd om de mensen voor te bereiden op de oorlog en elke stam heeft zijn eigen. De meest beroemde is inmiddels de Haka van the All Blacks. Het rugbyteam van Nieuw Zeeland. We leerden de dansbewegingen en betekenis en mochten het daarna opvoeren (filmpje staat op fb)
Het laten zien van de tong staat voor "ik ga je verslaan, je verslinden en eten" als het ware. Je mag ook niet lachen tijdens de haka. Je moet er gevaarlijk uitzien. Voor de mensen die me kennen en het filmpje zien, weten dat ik dat aardig kan...
Leader:
Kia mou! - Get yourself ready!
Ringa pakia! - Slap the hands against the thighs!
Uma tiraha! - Puff out the chest
Turi Whatia! - Bend the knees!
Hope whai ake! - Let the hips follow!
Waewae takahia kia kino nek hoki - Stomp the feet as hard as you can!
Ka mate, ka mate - It is death, it is death
Ka ora" Ka ora" - It is life, it is life
Ka mate, ka mate - It is death, it is death
Ka ora, ka ora - It is life, it is life
Tenei te tangata puhuru huru - This is the hairy man
Nana nei i tiki mai whakawhiti te ra - Who caused the Sun to shine again for me
A upa ... Ne, ka upa...ne - Up the ladder, up the ladder!
A upane kaupane whiti te ra
Up to the top where the sun shines
Hi!
Korte omschrijving van ontstaan: twee stammen waren in oorlog waarbij een stam bijna werd verslagen en rennend voor hulp naar een andere stam ging. De leider van die andere stam is dus de harige man waardoor het leven van de vluchtende stam er wat rooskleuriger uitzag :)
Savonds sliepen we met z'n alle in een grote zaal waar er Maori legendes werden verteld en je vragen kon stellen. Elke stam heeft een iets andere manier van ontstaan maar het komt er in feite op neer dat ze allemaal van Hawaï(kie zoals ze zeggen) afstammen. Het Noordereiland heeft 6 stammen en het Zuidereiland maar 1. Vandaar dat je er ook veel meer mee in aanraking komt op het noordelijke gedeelte. Een stam bestaat uit ongeveer 18000 en een substam waar wij sliepen uit 3000. Wat me vooral opviel was hoe NZ omgaat met de Maori. Als je het vergelijkt met bijvoorbeeld de Aboriginals is er een wereld van verschil. De dag erna vertrokken we naar Rotorua. Ook wel het culturele hart van de Maori. De stad heeft veel vulkanistische bronnen/modderpoelen dus de stad ruikt soms ook een beetje naar zwavel. Mijn originele plan was om hier een auto te huren, maar ik heb de tijd gebruikt om uit te zieken. Het was nog steeds kut (sorry oma). De straybus was op weg naar hobbiton. Ik wilde graag goed weer voor de foto's dus wilde mijn dag verplaatsen. Door miscommunicatie was de straybus alleen zonder mij vertrokken. Ik kon kiezen om het met straymensen te doen of te struinen door de stad, niet weten wanneer ik weer mijn backpack zou krijgen ed. Ik besloot het toch maar te doen en ondanks het weer heb ik het prima naar mijn zin gehad. Het is heel gaaf om dingen te herkennen uit de film en te zien hoe ze optische illusie gebruikt hebben om de grote van de hobbits te weergeven. Ik had alleen zo hard gehoopt een speciale foto te kunnen maken. In the hobbit schreeuwt Bilbo dat hij op avontuur gaat en ik wilde die scène ook fotograferen. Door een stomme fout van de tourgids is dat niet gelukt en ik mocht ook niet meer terug om toch te toen en ik baal er nog steeds stevig van! Dat ik een boekje heb gekocht waar je ziet waar ze scenes hebben gefilmd (en ik dus geweest ben zonder het te weten) maakt het ietsje beter. Tijdens mijn Rotorua verblijf ben ik dus een dag een wandeltocht gaan doen langs modderpoelen, geisers, en champagne Pools met ontzettend veel kleuren. Je waant je in een ander landschap als je langs de rotsen loopt die geel zijn van zwavel terwijl je veel rook ziet opstijgen. Erg mooi om zoiets natuurlijk en vulkanisch te zien.
Uiteindelijk werd ik weer opgepikt door een nieuwe straybus (Moose) die ons naar een nieuwe Maori instelling reed. Deze instelling liet ons meer zien over de familie en het eten. We kregen een typische Maori diner (put vol vuur in de grond, eten wordt gestoomd enz). We leerden een armband te maken met planten en andere dingen. Deze familie vertelde ons ook dat de stad waar we verbleven vroeger een hele populaire rijke stad was om naartoe te gaan (deze stad stond bekend om het grootste geplante bos ter wereld). Vanwege de regering ed is die economie eigenlijk compleet ingestort. De familie had als idee om via de kinderen het weer beter te laten worden. Alle leftovers van het diner gaan bijvoorbeeld naar de kinderen toe. Als het geld wat de familie niet nodig had, werd in de school en kinderen gestopt. De dag erna moesten we vroeg op omdat we zelf bij de school langsgingen. We wereld verwelkomd met een traditionele Maori dans waarna we onszelf konden moesten voorstellen. Heel gaaf om te zien. Na de school zijn we via Taupo naar de Bluedock station gegaan. Dit is een farm in the middle of nowhere. Wat zij vooral doen is het landschap behouden. Veel inheemse dieren kunnen niet overleven door nieuwe dieren die hier naartoe zijn gebracht. Zo had je een mogelijkheid om te jagen op geiten die heel veel eieren eten en planten vertrappen. Ik heb hier niet voor gekozen omdat ik me niet prettig voelde bij het killen van iets levends. Wanneer ik vlees eet, zie ik niet het dier voor me maar gewoon vlees. In dit geval was het anders. Omdat Lucas toch graag met dingen schiet heeft hij wel gekozen voor kleiduif schieten. En goed dat hij was! Van alle 10 de kleiduiven die hij had, heeft hij ze allemaal geraakt. Je schreeuwt "pull", een schijfje vliegt langs, richten met een Shotgun en vuren. Om een challenge te geven moest ik voor de laatste twee schijfjes maar 1 x pull roepen maar er zouden twee schijfjes komen. Ik had ze allebei... A natural!
De volgende dag moesten we vroeg op want we zouden een van de grootste en bekendste hikes gaan doen in Nieuw Zeeland. Deze hike duurt ongeveer 6 uur maar als je een berg die erbij ligt (Mount Doom
Van The Lord of the Rings) beklimt dan ben je nog twee uur langer bezig. Deze hike heeft een andere begin en eindpunt dus word je met een shuttlebus gebracht en als je later bent dan de afgesproken laatste mogelijke tijd dan heb je een boete van 200 dollar... Vol goede moed reden we dus weg van de Blue Dock station om daarna al te merken dat het weer slecht was. Er werd gewaarschuwd voor regen en ik ging nadenken of ik de crossing niet een andere dag kon doen. Door veel geregel ed ben ik hem toch maar gaan doen. Je begint de walk eigenlijk tussen de bergen om daarna langzaam een berg af te lopen naar een (oneindig) lijkend bos. Van het uitzicht hebben we weinig gezien. Het was vooral ontzettend mistig maar gelukkig heeft het niet geregend. Het gaf gelijk wel weer echt het gevoel alsof je door het landschap van Mordor rond aan het lopen was. Soms liep je over een bergkam met niets dan mist om je heen. Als je dan achter je keek en de mist spontaan even verdwenen was kon je ineens zien waar je gelopen had. Bijzonder op een rare manier. De laatste busrit naar het zuiden begon de dag erna richting Wellington. We hadden een kleine bus maar een leuke groep die volluit met elk nummer mee aan het zingen was. Die avond hebben we korte drankspelletjes gedaan met de groep om vervolgens het (geordie) nachtleven van Wellington te gaan bezoeken.
Ik wist dat er in de bossen van Wellington wat leuke scenes zijn opgenomen dus ik wilde die ook graag bezoeken. Ik ben er alleen achter gekomen dat een bepaalde boom zoeken in een bos nog best wel een opgave is haha. Ik heb uiteindelijk wel de locaties gevonden en mijn beste acteertalenten gebruikt voor de foto's. (Zie fb).
De dag erna zijn we naar de Weta cave toegegaan. Dit is een bedrijf dat veel props maakt voor films en ook dus voor the lord of the rings. Er werd uitgelegd hoe veel wapenuitrusting werd gemaakt en hoe ze het zo echt mogelijk lieten lijken. Sauron (bad Guy van lord of the rings) heeft een outfit van echt materiaal wat zon 60 kilo weegt, maar degene die ze ons lieten zien was maar 15 kilo. Ik mocht geen foto's maken maar damn wat had ik het graag gewild. Zoveel film prullaria... Als je zoals mij van films houdt dat moet je hier zeker naartoe gaan!
Ik had voor de reis al nagedacht over het hebben van een tattoo. Je ziet veel backpackers met tattoos (goeie en slechte helaas. Heb een lichtelijk afgunst gevormd voor overduidelijke compass tattoos of wereldkaarten waarbij mensen inkleuren waar ze geweest zijn. En dan is vaak maar een enkel landje ingekleurd). Als ik een tattoo wilde, dan moest het voor mij staan, uniek zijn, wat ik mooi vind, maar ook iets achter zitten. Deze ga ik dus binnenkort laten zetten (waarschijnlijk als ik niet terug krabbel :p) Aangezien NZ de reden van de reis is en ik de gedachte achter Maori cultuur mooi vond, ben ik voor hun symbolen gegaan. Zij noemen het alleen versiering van het lichaam omdat ik een niet Maori ben aka Kirituhi. Het mooie is dat er een kort interview is waarbij je antwoorden bepalen welke symbolen worden gebruikt. Ik wist vanuit de Japans relegie dat een koi-vis staat voor goed geluk (tevens hebben we ze in Maastricht en ik ben vissen sterrenbeeld maar dat is meer later erbij betrokken, haha) en daarom ben ik dus voor een koivis in Maori stijl gegaan. Ik ga deze laten zetten bij een Nederlander die is opgeleid door Maori dus dan kan ik tenminste in mijn eigen taal zeggen wat ik wil en er zeker van zijn dat het ook iets is wat ik wil.
Dames en heren, jongens en meisjes... Dit is alweer mijn laatste blog. Ik zit nu Welington en ga per bus morgen naar Auckland waar ik nog enkele dagen verblijf maar dan vanaf daar vlieg...Ik blijf het een gek gevoel vinden om terug te gaan. Ik wil graag terug maar ook weer niet.. Een heel dubbel gevoel..
Tot binnenkort...
Ps: voor de nieuwsgierigen. De reden dat ik deze reis "there And back again" heb genoemd is omdat Bilbo Baggins zijn boek over zijn reis deze titel heeft gegeven :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
