And on that bombshell - Jeremy Clarkson, Top Gear

Perfecte voorbeeld gevonden van een Nederlander die Engels spreekt en een Engelse native speaker. Wij zeggen "maak een foto - make a picture" terwijl het juiste Engels "take a picture" is. Dus dat!

Terug gekomen van de Ha long bay Tour ben ik op zoek gegaan naar een camerashop. Er was een winkel in Hanoi die zei dat ze hem konden maken. Ik was benieuwd maar zat er zo van in de stress. Heel af en toe wil ik nog wel eens tandenknarsen.. Als ik stress heb is dat nog een tikkeltje erger. Ik sliep in Hanoi met 4(!) Amerikanen op een kamer waarvan er een enkele snachts is wakker geworden. Hij dacht dat er een kikker in de kamer zat.. Mensen die vaker bij me hebben geslapen weten hoe je me moet laten stoppen maar in een dormroom is dat toch een ander verhaal. De dag erna ben ik weer naar de winkel toegelopen, althans soms was het dansend op mijn tenen om alle scooters en verkopers te ontwijken. Heel handig als je door het leraarschap weet hoe je "nee" moet zeggen en met mensen moet omgaan want ze laten me er na snel met rust maar 2 meter verderop staat er weer een nieuwe. Meest gebruikte zinnetje in Vietnam is dus ook "no thank you" of "Tomorrow ill come back". Bij de camerawinkel konden ze helaas niet verder helpen en na een paar x tussen het hostel en de winkel te hebben gelopen was ik er ook helemaal klaar mee. Ik wilde door! Hanoi is niet ontzettend boeiend en ik wilde foto's maken. Ik heb dus ook een nieuwe camera gekocht van hetzelfde model. Diezelfde avond ben ik met de sleepersbus naar Ninh Binh vertrokken. Hier had ik met een Nederlandse en een Engelse afgesproken om een boottochtje te gaan doen. Ninh Binh staat vooral bekend om een rivier met aan weerszijden de rijstvelden en daarachter de kaatsheuvels. Door omstandigheden hadden ze die al gedaan en zeiden tegen mij dat het verder ook niet zo boeiend was. Je vaart namelijk twee uur en ziet mooie dingen maar als je al Sa Pa en Ha Long bay gedaan hebt is het gewoon een combinatie ervan. Er zijn hele bekende foto's van een topview maar dat zie je dus helemaal niet. Daarom maar besloten om de dag erna met hun naar een nabijgelegen natuurpark te gaan. Dit was een mooi park in een vallei met veel wildlife en een grot waar botten van een neanderthaler zijn gevonden. In die grot zie je er alleen niets van waardoor ik het gevoel kreeg dat ze je die dingen wijs aan het maken waren. Dat heb je veel in Vietnam. Vaak genoeg gehoord dat een grot oid gebruikt werd als ziekenhuis tijdens de oorlog of dat Malle Pietje hier iets speciaals deed maar nergens zie je ook maar iets van bewijs. Beetje jammer.. In het park had je nog wel een apenopvangcentrum (ik heb Gibbons gezien!) en een schilpaddenopvang centrum. Leuk om te zien.
Diezelfde avond zijn we naar Phong Nha gegaan. Uiteraard weer met de sleepersbus. Phong Nha kun je niet echt een stad noemen. Dorp ook niet. Het bestaat uit 1 straat met een hostel, enkel hotelletje, wat restaurants enz. Wat Phong Nha dan wel weer heeft zijn honderden grotten waarvan er vele nog niet of pas ontdekt zijn. Een aantal bekende grotten zijn de Son Doong Cave (grootste ter wereld), Paradise Cave, Phong Nha Cave en de Dark cave. Omdat we vroeg aankwamen en pas laat konden inchecken, kozen we om de PH cave te doen. Hier zou je vooral op een bootje zitten en deze grot was een uitvalsbasis/ziekenhuis voor de Amerikanen. (Helaas zie je hier dan weer niets van). Het is een hele mooie grot maar "gek genoeg" gaan stalagmieten en stalactieten op elkaar lijken en daardoor was ik snel klaar met deze grot. Ik heb mooie foto's geschoten en er is een gedeelte met een wand waar die "mieten en tieten" (ik weet geen beter afkorting) een meter of twintig hoog zijn!

De dag erna wilde ik nog meer grotten bezoeken maar had mijn twijfels. De Paradise cave bijvoorbeeld schijnt ontzettend mooi te zijn en 7 km diep. (Vanwege het regenseizoen maar 4 km). Ik had om eerlijk te zijn geen zin meer in nog meer "mieten en tieten" (vul hier een foute mannelijke grap in), de Song Doong Cave had me wel gaaf geleken ware het niet dat de hike er naartoe 6 dagen duurt, je 3000 Amerikaanse dollars moet betalen en dat er minstens een jaar over de aanvraag heen gaat. Beetje too much. Daarom ben ik voor de Dark cave gegaan. En dat raad ik ook iedereen aan die naar Phong Nha gaat. In de grot zijn er geen lampen en heb je alleen maar je eigen torch. Je gaat naar de ingang via een zipline, stukje zwemmen en een stukje klimmen, maar dat is niet de reden waarom je naar de Dark cave gaat. Deze grot heeft een zij-ingang die per meter modderige en modderige wordt. Na een tijdje klinkt elke stap ook als een hele vieze scheet. Stel je voor dat je door een kleine smalle gang loopt waar overal Nutella chocolade is gesmeerd en dan heb je een goede indruk. Uiteindelijk eindig je bij een klein modderig meer waar je tot je nek onder de chocolade modder zit en dat voelt heeeeeeeel gek. Alsof je door vla aan het zwemmen bent. Na 20 minuten loop je glibberig terug om je in het koude water van de grot schoon te maken en buiten bij de rivier nog wat spelletjes te doen. Een echte aanrader! Die avond heb ik vooral in het hostel zelf gezeten waar live muziek was en als je wilde zelf ook een deuntje kon pingelen. Ik kan je nog steeds vertellen dat ik strontjaloers blijf op mensen die goed gitaar kunnen spelen en kunnen zingen!

Dag erna naar Hue gegaan met de ("3x raden, je raadt het al de sleepersbus!") gegaan. Om de twee Nederlanders op te zoeken die ik ook in Ha Long Bay was tegengekomen.

Hue is een stad die net zoals vele grote steden in Vietnam vroeger een hoofdstad van het land was toen er verschillende koningen regeerden. Hier staat dus ook een paleis dat helaas grotendeels gebombardeerd is in de Vietnam oorlog. Op de maquette kun je het het beste vergelijken met de verboden stad in China. Buiten dat zijn er nog enkele tombes te bezoeken maar meer is er naar mijn mening niet. Savonds gaat iedereen uit en zodra de ene bar sluit, gaat de hele kudde door naar de volgende bar. Hier ben ik vooral uitgegaan met wat Engelse die ik had leren kennen in Phong Nha na een kaartspelletje genaamd "shithead". Iets wat ik wel wilde doen was de Top Gear Tour van Hue naar Hoi An. Deze brengt je over de "Hai Van" pas. Juist omdat ik meestal de sleepersbus pak en er niet-voorspelde gekozen heb Vietnam per motor te reizen, was dit een uitstekende mogelijkheid om dat ook even te ervaren. Je backpack wordt namelijk gebracht dus daar hoef je geen rekening mee te houden. Bij het boeken ben ik er ook achter gekomen hoe de Vietnamezen Heltzel uitspreken ("Heltodjo"). De eerste paar kilometer rij je nog door een paar dorpjes met maar 1 weg maar zodra je de zee ziet begint het touren pas echt. Langs meren, de zee en bergen scheur je door het prachtige Vietnameese landschap. Voordat je aan de pas zelf begint moet je nog eerst even een stukje over de snelweg en die gaat alleen maar rechtdoor. Op de stukken waar het kan, rij je dus met gemak 100-110 op een scootertje. Maar dan begin je aan de pas en wat is die mooi. Jeremy Clarkson van Top Gear zei in zijn aflevering ( http://youtu.be/O1zfuBgCUqY vanaf 3:19. Zij reden hem van zuid naar noord, ik andersom) dat het een van de mooiste wegen van Vietnam is en daar heeft hij wel gelijk in hoe je langs de berg en de zee slalomt. Nadat we van de berg afkwamen en langs de zeeboulevard reden begon het alweer donker te worden. De zon gaat hier onder rond half 6 maar we waren nog steeds niet in Hoi An dus hebben we even flink door moeten rijden de laatste kilometers.
Hoi An is een heel leuk stadje dat enkele kilometers van het strand afligt maar als iemand naar Hoi An gaat is het vooral vanwege de tailors en die heb je er ook ontzettend veel! Winkel na winkel waar ze precies meten hoe breed je schouders zijn zodat ze het perfecte kledingstuk voor je maken. Aangezien ze het vaak ook nog voor je opsturen naar Nederland en het vergelijking met thuis heel goedkoop is, geven veel buitenlanders hier veel geld uit. Ik heb er over nagedacht maar omdat ik het eerder gedaan zou hebben "voor de ervaring en het verhaal" heb ik het maar gelaten. Verder kun je in "old quarter" in Hoi An heel leuk rondlopen, zijn er veel restaurantjes en kun je er goed uit. Heel leuk pittoresk (doch ont-zet-tend toeristisch) stadje. Omdat we te laat vertrokken uit Hue voor de TopGear Tour hebben we de marble mountains overgeslagen. Deze kun je wel vanuit Hoi An rijden. De MM worden vaak vergeleken met een hand omdat het vijf Kaatsheuvel zijn die als vijf vingers soort van omhoog komen. In deze bergen zitten een aantal grotten die tot tempels zijn omgebouwd of een ziekenhuis tijdens de Vietnam oorlog (niets van gezien). Ik vond dit helaas een beetje tegenvallen. Het is leuk om deze bergen te beklimmen maar als bijna elk Boeddha beeldje dat er staat omgeven is met discolampen, doet dat nogal afbraak aan de cultuur. Alles voor het toerisme zullen we maar zeggen.

Het is vrij makkelijk om nieuwe mensen te ontmoeten doch blijft er een oppervlakkig laagje aan zitten. Iets wat ik wel leuk vind om te doen is dat veel buitenlanders (en dan bedoel ik de westerse) moeite hebben met de leeftijd te schatten van mijn familie. Ik zie er door mijn baard nog wel uit als 25, maar als ik mijn baardeloze paspoortfoto met iets langer haar laat zien, herkennen ze me niet zo snel en lijk ik vele malen jonger. Vlak voordat ik weg ging heb ik met mijn vader, moeder en "sjussie/zustertje" een groepsfoto laten maken en deze laat ik dan ook zien. Mijn vader is vooral volgens de Britten en Australiërs een "fox" (wat maakt mij dat dan? Pre-fox? Want ik schijn nogal wat van die vent weg te hebben. Goeie en slechte eigenschappen hè pap ;)) en is ergens rond de 40 tot 50 jaar oud. Mijn zus word jonger geschat dan ik en ik hoorde zelfs een Duitser 18 zeggen en mijn moeder krijgt ook vaak de leeftijd 40-50 jaar oud. Hun gezichtsuitdrukking als ik de leeftijd van mijn ouders (62,61) en mijn zus (28) geef is altijd heel mooi om te zien. Goeie genen dus!
Het is dan ook weer voorgekomen dat ik zelfs hier in Vietnam op een zeker bepaald niet te noemen GTST acteur schijn te lijken..

Iets waar ik voor mijn reis wel voor ben gewaarschuwd is het "twee maanden syndroom". Vele schijnen na twee maanden toch wel even een flink potje heimwee te krijgen en ik zit dit nu te typen aan het begin van week 8. Heimwee heb ik niet al moet ik wel bekennen dat ik me verheug om jullie over iets van 6 maanden weer terug te zien. Wat ik wel mis is dat ik met nog best wel wat mensen paar x per week whatsappcontact heb. Daar ben ik ook heel blij om maar het is toch anders als je die persoon voor je hebt, arm omheen kan slaan enz. En soms is dat gek om niet te kunnen doen. Komt wel weer ergens in april :)

Na een paar dagen ben ik met de sleepersbus naar Da Lat gegaan in een 19(!) uur durende tocht. Da Lat ligt in de bergen en heeft veel watervallen. Dat maakt dit gebied uitstekend voor canyoningen! Maar voordat ik daaraan begon had ik een hostel nodig. Na al een paar x de naam "family hostel" gehoord te hebben, ben ik hier naartoe gelopen. Alleen al vanwege dit hostel zou je naar Da Lat moet gaan. Zodra je hier binnenkomt word je door "mama" ontvangen alsof je een verloren zoon bent die jaren is weggeweest. Mama kookt de hele dag door en is prettig gestoord, heeft nul ritmegevoel, kan niet zingen maar doet met alles vrolijk mee. Je hebt weinig ruimte in de slaapzaal hier want de vier stapelbedden staan bijvoorbeeld in de breedte tegen elkaar aan, maar daardoor blijft iedereen eigenlijk ook wel beneden. Samen eet je dan ook aan een grote tafel en gaat iedereen aan de zuip, karaoke en dansen tot een uurtje of 11 en kun je nog in Da Lat uit als je wilt. Die avond heb ik Hollands glorie ook even hooggehouden door een zogeheten Bucket te verdienen door het langst en vaalst mogelijk op te drukken samen met een andere Nederlandse. De dag erna naar de canyon gegaan. Mijn nichtje had enkele maanden ook deze Tour gegaan en me al wat "scary" verhalen verteld en daar was niets van gelogen. Je leert met een korte instructie hoe je moet abseilen om daarna gelijk te beginnen met watervallen van 25 meter hoog, lazy rivers, freejumps van 11 meter waarbij je aanloop moet nemen omdat je anders op de rots springt van 7 meter hoge jump. Als laatste krijg je een waterval genaamd de Washingmachine omdat je als je geen touw meer hebt moet loslaten om vervolgens in de waterval te vallen. Je ziet dus de bodem niet. Dan word je door het water naar beneden getrokken en voelt het alsof je door een smal kanaal opnieuw geboren wordt. Heel gaaf om te doen.

De dag erna heb ik de bus naar Mui Ne gepakt (vreselijk hobbelige en slecht onderhouden weg) Mue Ne is een kustplaats met zandduinen en veel kitesufers. Ik had gehoord dat de zonsopgang mooi was dus koos voor de Tour die om 0420 begon. Half slaperig kwam ik daar waarna we in een jeep werden gepropt om in het donker naar de zandduin te rijden. Daar kon je een quad huren om een uurtje over de zandduinen te scheuren. Ik heb het ook voor elkaar gekregen om een heuvel verkeerd in te schatten en over de quad heen te vallen waarna dat ding half naast me rolde. Daarna ben je gek genoeg toch wel iets voorzichtiger, maar het is me helaas ook niet gelukt om de grootste zandduin op te rijden. Ik ben niet zwaar genoeg voor genoeg grip waarschijnlijk haha. Na een uurtje en een zonsopgang verder reden we naar de volgende zandduin waar je met een klein plastic bord ingesmeerd met was naar beneden kan glijden. Omdat de duinen nou niet bepaalde groot waren, heb ik niet zo'n bord gehuurd. Na een kleine stop bij een haven en een kleine wandeling door een rivier na een waterval werden weer terug afgezet bij het hostel en ik denk dat ik hier wel een paar nachtjes blijf voordat ik naar Ho Chi Minh ga en eindelijk wat ga zien van de Vietnam oorlog met de Cu Chi tunnels en het War museum. Het is hier een graadje of 30 en mijn hostel heeft een zwembad en het strand zit bijna letterlijk aan de overkant van de straat :)