History is written by the victors - W. Churchill

Mui ne.. Een plek vol chillende toeristen, backpackers en ander gespuis. Terwijl ik bij het zwembad zat en mensen in het water aan het volleyballen waren bekroop me toch een gevoel. Alhoewel deze plek heerlijk rustgevend is, miste ik bepaalde dingen in Vietnam. Als je in de westerse wereld namelijk over Vietnam praat dan komt de Vietnam oorlog ook voorbij. En daar heb ik nog niets nada noppes van gezien. Dat wilde ik namelijk heel graag omdat ik geschiedenis heel interessant vind. Daarbij was "die andere Nederlandse" er ook met een klein groepje die ik kende. Ik boekte een sleepersbus voor in de middag (weer een wat anders dan snachts omdat je nu wel het landschap ziet maar slapen is wat lastiger) en kwam in Ho Chi Minh City aan. HCM heeft meer van Bangkok weg dan Hanoi maar één ding wat wel gelijk al opvalt zijn de scooters.... Scooters... Ooooooveral scooters.
HCM (vroeger Saigon geheten) is een stad met 9 miljoen inwoners waarvan er 7 miljoen een scooter hebben. Je kunt dezelfde tactiek van oversteken toepassen als in Hanoi maar het gaat wel op een iets langzamer tempo.... Gek genoeg.. De stad leeft verder ontzettend en in het grootste park worden allemaal spelletjes gedaan door de locals die je graag uitnodigen om mee te doen.

Diezelfde avond heb ik geslapen in een 14 persoonskamer. Nou is dat niet de eerste keer ware het niet dat ik diezelfde avond nog gezegd heb nog geen enkele x twee personen op mijn dorm een "nadere kennismaking met elkaar" gehoord te hebben. Als iedereen er dan die avond wel wakker van werd en er ook nog op de meest droge manier mogelijk in het donker "Dit ritme klopt helemaal niet" gezegd wordt, dan kun je je wel voorstellen dat slapen in een melige bui best wel lastig werd.

De dag erna ben ik met het groepje dat ik opzocht naar de Mekong delta gegaan. Zij hadden al het warmuseum en de Cuchi tunnels gedaan dus besloot ik mee te gaan. Helaas viel deze trip een beetje tegen omdat je niet echt veel te zien krijgt van de Mekong. Het is erg toeristisch gemaakt waarbij ze her en der wel wat geld van je willen sprokkelen. We kregen te zien hoe ze van kokosnoot snoep maken, koffiepotten maken, sap maken, instrumenten maken en gaaaaaaa zo maar door. Dat ik me dan ook als toerist heb gedragen door een milliseconde (loopband werk want we moeten door en snel snel alles snel) een slang op mijn nek heb gehad die in een veels te klein kooitje zit opgesloten laat ik er dan even buiten. Het enige leuke die dag was de boottocht terug waarbij je je echt in een moeras waant met een typisch Aziatisch hoedje. Dat er dan gezegd wordt dat de mensen daar maar 20000 (omgerekend minder dan een euro) per dag verdienen en een tip fijn is, wordt subtiel vermeld. Dat ze dat boottochtje stuk of twintig x op een dag doen en dus elke x een tip krijgen hoor je dan weer niet.

De dag erna ben ik vroeg opgestaan voor het warmuseum. Dit was een bucketlist dingetje. Eindelijk iets zien van de Vietnam oorlog. Ik had dubbele dingen hierover gehoord. Zo was het voor de een indrukwekkend, voor de ander nogal erg aanvallend en vol propaganda. Ik ben namelijk nog later in HCM een Vietnam veteraan tegengekomen die binnen 5 minuten het museum weer verliet. Volgens hem werd veel van de informatie verdraaid of ten ongunstige van de Amerikanen verteld. Als je ooit in HCM bent, raad ik je wel aan erna toe te gaan maar het is inderdaad veel propaganda. Je ziet hoe de Vietnamezen werden gemarteld, hoe Agent Orange ( https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Agent_Orange ) werd ingezet en wat daar tegenwoordig de gevolgen van zijn, hoe de wereld tegen de Amerikanen demonstreerden, maar nergens heb ik gezien hoe het nou is ontstaan. Op een neutrale manier. Wat Pietje deed zodat Flipje kwaad werd en Flup weer reageerde. Ik heb het later opgezocht en voor de geïnteresseerde verwijs ik jullie door naar http://www.allesamerika.com/vietnamoorlog.html

Ik was na al deze gallerijen van foto's wel toe aan wat anders. Toen ik terugliep werd ik aangesproken door een een student die graag met mij Engels wilde praten om zo te oefenen. Heel leuk!
Via een tip wist ik dat er savonds een cirque du soleil achtige acrobaten show was in HCM. In het theater waren er drie rangen; de A rang (aaaah), de O rang (oooooh) en de W rang (Wow!). Ik had de goedkoopste plek direct naast de andere rang dus had een prima zicht op de show. Misschien als nuchtere Limburger was niet erg onder de indruk van de acrobatisch toeren ("dat heb ik al eens gezien!") maar wel van het gebruik van de materialen. Met bamboestokken en grote rieten manden werden de meest idiote trucs uitgehaald. De ene keer gebruikte ze de veerkracht van de mand om zichzelf te lanceren om daarna de mand op hun rug te leggen en een groepje eenden uit te beelden. Heel creatief!

Als je in HCM bent kun je de Cuchi tunnels niet overslaan. Deze tunnels werden door de Vietnamezen gebouwd om de destijds Franse bezetters te verslaan. Nadat de Fransen eenmaal weg waren, werden ze gebruikt door de Vietcong (VIETnam-COmmunisme) tegen de Amerikanen. Tijdens deze Tour werd wel duidelijk uitgelegd hoe de oorlog ontstond. En op een neutrale manier wat het een heel prettig bustourtje maakte. Je stopt eerst bij een werkplaats waar mensen werken die door Agent Orange gehandicapt zijn. Ik vond het een beetje aapjes kijken maar vond het ook wel goed dat de regering hiermee bezig was.
tijdens de Tour krijg je een idee hoe het was in die tijd. Ze laten de tunnels zien die vaak niet groter waren dan 50 cm hoog en breed. Dat kon je dus alleen maar betijgeren. Tevens lagen er veel vallen waar de Amerikanen hun dood vonden. Een heel onprettig gevoel beklom me door de uitleg van de gids maar ook doordat je ook schoten hoorde. Ik wist dat je met geweren kon schieten en wilde dat ook doen. (Zie fb filmpjes). De kick die je ervan krijgt is indrukwekkend, maar ik was ook verbaasd over het gemak van het afvuren van het wapen. Een kwestie van een trekker overhalen en de kogel was al aan de overkant.
Diezelfde avond heb ik met oude bekenden Halloween gevierd in HCM. Wat begon als een gezellige avond, viel een beetje in duigen omdat het toch vooral een toeristisch feest is. Echt verkleed zijn de mensen niet, je betaald ineens heel veel voor een biertje en er lopen teveel oudere grijze mannen (met veel geld) rond op zoek naar een Vietnamees bloempje. En daarmee kwam ik tot een soort oordeel over Vietnam. Het land heeft prachtige landschappen, mooie cultuur en geschiedenis waar je u tegen zegt, maar met enige regelmaat heb ik me eraan gestoord dat het zo hard op zoek is naar toerisme dat het z'n eigen cultuur verpest. Ik hoorde later dat het uit het Chinees afkomstig om je beelden met lichten te versieren maar ik vond dit zo'n afbraak aan alles wat ik zag...
De dag erna besloot ik de grens over te gaan naar Cambodja. Iemand anders had een hele fijne chille bus geregeld maar de overgang van Vietnam naar Cambodja is me het meeste bij gebleven. Je ziet gelijk dat dit land iets meer armoede heeft en wat gevaarlijker is. Toen ik juist in het hostel was gearriveerd was er een dame wiens tas was geroofd van haar schouder. Daardoor had ze een rode striem in haar nek en lag haar hele hand open. Oppassen dus!
De dag erna kwam ik weer bij een bucketlist dingetje. Iedereen in Cambodja doet een x de killingfields aan. De killingfields (er zijn er meerdere) is een gebied 7 km van het centrum van Phnom Pehn. Tijdens het bewind van de Rode Khmer werden 1. Tot 2 miljoen mensen oa vermoord in de killingfields op een bevolking van 7 miljoen mensen. Deze groep nam na de oorlog in Vietnam de macht over en wilde de macht houden. Daardoor pakte ze heel veel van hun eigen volk op om te executeren. ( https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Rode_Khmer ) via een hele goede Nederlandse audiotour wordt hierover verteld. Waren wij, een groep van 5, nog op de heenweg nog gezellig aan het praten, waren we op de terugweg stil. Tijdens de Tour wordt uitgelegd hoe de rode khmer te werk ging. Mensen met enige functie (bijvoorbeeld leraren, doctoren) werden opgepakt en uiteindelijk naar de killingfields gebracht. Ze werden niet neergeschoten maar vermoord door knuppels en andere wapens. Zo staat er een suikerboom op het land. Deze heb je verspreid door heel Cambodja maar de bladeren van deze boom zijn hard en messcherp. De bladeren werden dan ook gebruikt om de kelen door te snijden van de mensen zodat ze niet konden schreeuwen en niemand buiten wist wat er gebeurde.
Een stukje verder staat er een boom die de killingtree heet. Moeders moesten toezien hoe hun baby's bij de benen werden vastgepakt en tegen de boom werden doodgeslagen om vervolgens in een massagraf te worden gegooid. Pol pots:"om gras te kunnen spitten, moeten ook de wortels ontdaan worden". Hij wilde alle mogelijkheden voorkomen op wraak. En ik kon het maar niet begrijpen. De zin "eigen volk eerst" was totaal niet van toepassing. Er werd verteld dat Pol Pots de 80 is gepasseerd en zelfs een stoel had in de VN.
Daarna zijn we doorgegaan naar S21. Dit was een gevangenis waar mensen werden gemarteld en vermoord voor een schuldbekentenis. Daarvoor was het een schoolgebouw. In sommige lokalen waren kleine cellen gebouwd maar zag je ook nog steeds het schoolbord hangen. Buiten stonden klimrekken die gebruikt werden als martelwerktuigen. Van de gevangenen werden foto's gemaakt voor, tijdens en na het martelen. Dan besef je pas hoe recent dit is geweest als je de angst in de ogen kan lezen van de personen op de foto's.
Voor 1 gebouw hangt nog tralies. Niet om ervoor te zorgen dat mensen ontsnapten, maar om ervoor te zorgen dat mensen geen zelfmoord zouden plegen..

De dag erna zijn we naar Siem Reap gegaan om Ankor Wat te bewonderen. Ik was samen met Eefje vroeg opgestaan omdat we de zonsopgang te bewonderen. Na een fiets (we blijven Hollanders) zijn we begonnen aan de tocht. We wilden bij het linkermeer gaan staan vanwege de reflectie. We bleken alleen niet de enige te zijn. Rijen en rijen aan toeristen stonden er met hetzelfde idee. Na dit maar geaccepteerd te hebben, hebben we Ankor Wat gelaten voor wat het was omdat we eerst de andere tempels wilden zien. En dit zijn er nogal wat. Er zijn nog twee andere tempels die bewonderenswaardig zijn maar na een tijdje lijkt alles op elkaar. Dit mocht de pret niet drukken en na zingend door het gebied te fietsen kwamen we terug bij Ankor Wat. Het hele gebied heeft eigenlijk nog wat weg van Ayuthaya waar ik zelf in het begin van mijn reis ben geweest. Buiten de mooie beelden en tempels bekroop me nog een gevoel. De meeste tempels staan best wel op verval of worden slecht onderhouden. Zo hoorde ik later dat alleen al met entree AW 65 miljoen krijgt maar dat het meeste geld daarvan verdwijnt. En dat is eigenlijk met heel Cambodja zo. Na de oorlog is het allemaal veels te snel gegaan met het toerisme terwijl het land nog niet eens goed op z'n eigen benen kon staan. Ankor wat is een enorme toeristisch trekpleister maar waarom de tempels er zijn werd me nergens uitgelegd. Ankor Wat is een hele mooie tempel maar pas in de tempel herkende ik weer dingen van godsdiensten, maar het kon ook een paleis zijn geweest... En daarom voor jullie een link!: https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Angkor_Wat_(tempel)

Die avond moest ik helaas afscheid nemen van Eefje omdat haar reis ten einde is gekomen en moest ik weer even alleen reizen. Ikzelf ben die avond met de sleepersbus (uiteraard weer een mooie snurkconcert direct naast me gehad). Naar Sihanoukville gegaan. In de backpackersvolksmond heet dit shitville. De plek is ook echt shit. Je zou verwachten dat met zo'n geschiedenis naam er wel wat zou cultuur zou zijn, maar je vindt hier alleen ressorts, strand e.d. Daarom dat ik ook gelijk door wilde naar Koh Rong. Dit kleine paradijselijke eiland is niet zo heel groot. Het heeft in principe een lange straat waar wat barretjes aan zitten, maar wat is dit prettig. Na een hostel te hebben gevonden, heb ik mezelf op het strand gegooid en ben er niet meer vanaf gekomen. De dag erna boekten ik met heel wat bekende Nederlanders een Tour waarbij je gaat snorkelen, vissen (jaja, ik heb vis gevangen. Neenee, ik heb geen vis gegeten) ondergang bekijken en zwemmen met lichtgevende plankton. Heel gaaf om te doen allemaal. De ochtend erop ben ik op mijn gemak opgestaan om weer terug naar PP te gaan want ik wil door naar Bangkok. Ten westen van Bangkok is een natuurgebied dat Kanachaburi heet. Hier ligt de beroemde brug over de rivier Kwai en heb je weer duizenden watervallen. Vervolgens naar het zuiden op Koh Toa om te leren duiken en 25 november de full moon party te halen op Koh phangang!